Shi Klanı

[Margu]

Bölüm 1: Mazide Kalanlar

Kayaların tuz gibi serpildiği sınırlar,
Güneşin ilk aydınlattığı topraklar.

Fushihara Kensei adlı Ishigakure shinobisi vardı vakti zamanında. Aldı eline kalemi, koydu önüne kağıdı. Çizmeye başladı umarsızca. Ne çizdiğini bilmeden hayallerini döküyordu önündeki beyaz kağıt parçasına. Köyünü düşündü birden bire, kurduğu hayallerin ürünü olan köyü. Çocukluğunun, güzel anılarının, hayat tecrübelerini yaşadığı köyünü düşündü. Ne yapabileceğini planladı. Kafasını koydu masaya ve kapattı uyku akan gözlerini. Gözünde film şeridi gibi geçiyordu her şey. Acımasız yaşadığı acımasız Shinobi Dünyasının kaderine alet olmasını istemiyordu köyünün. Güzel insanlarının..

Fushihara kendisine hakim olamıyordu o gece. Açılıyordu gözleri istemsizce. Yüreğine hapsolmuş söz geçiremediği cümleler ona uykuyu yaşatmıyordu. Bir an için kapatıyordu tekrar gözlerini ve kendini mazide buluyordu. Hayatında ilk yaşadığı korku babasının bacağını kaybettiği günlerdi. Shinobi Dünyasının kaçınılmaz kaderine kurban gitmişti babası. Ölmemişti ama ölmekten beter olmuştu. Her gece babasının sessiz ağlayışlarını görüyordu, duyuyordu. Fakat her zaman yüzünde bir tebessüm vardı. Köy için o bacağın feda edilmesinden daha güzel bir duygu yoktu ona göre.

Gözlerini açıyordu Fushihara. Henüz Güneş, Ishigakure'nin kayalarını ısıtmamıştı. İlk gördüğü şey kafasını koyduğu masadaki kağıt, kalem ve kağıda çizdiği semboldü. Hayallerinin dışa vurmuş bir sembolünü çizmişti Fushihara dün gece ve gözlerinden akan yaşların kağıda vermiş olduğu ıslaklığı görüyordu. Ağlamış mıydı? Yok canım! Rüyasında ağlar mı bir insan? Ağlıyor efendim, hemde nasıl ağlıyor..

Gece boyunca oturduğu masadan kalktığında bacaklarının çıtlama sesini duyuyordu. O kadar derin bir sessizliğe bürünmüştü. Sanki ses çıkardığında şimdiye kadar Ishigakure uğruna can vermiş shinobileri rahatsız edeceğini hissediyordu. Sessizdi, çok sessizdi. Alışılmadık bir duygu yaşıyordu kendisinde. Belkide şimdiye kadar gördükleri artık yavaş yavaş onu rahatsız etmeye başlıyordu. Güçlü değildi, usta bir dövüşçü değildi, ninjutsu bilmiyordu. Peki nasıl koruyacaktı? Ne yapabilirdi ki köyüne yararlı bir şey yapabilirdi. Köy Gardiyanları için akademi arkadaşlarını toplamaya çalıştı ama olmadı. Sanki arkadaşları ona, “Şimdi olmaz, henüz çok erken.” demişti.

Tüm hazırlıkları yapmıştı oysaki. İnsanlar kendilerini güvende hissedeceklerdi. Çocuklar acı dolu sahnelere maruz kalmayacaktı. Hayatın onlara öğretmesi gereken şey bu değildi çünkü. Hayat insana acı öğretmemeli, acıyla nasıl başa çıkılacağını öğretmeli. Fakat bunu acı çekerek değil, acı çekmeyerek öğrenmeliydi küçüklerimiz, geleceklerimiz. Savaşlar, menfaatler insanlığı öldürmeye yüz tutmuş duygusal çıkışlardı. İnsanın kalbini çürüten duyguları, insanlar neden sürekli tercih ediyordu?

Öyle bir şey yapmalıydı ki Fushihara, köyün içinde başka bir köy olmalıydı. Görünürde Ishi-chou fakat alt kısımlarda, Ishi no Chikara'dan daha derinlerde bambaşka bir oluşum olmalıydı. Köyünü seven ve korumaya çalışan güzel insanların olduğu bir oluşum. Bir klan, bir topluluk, bir aile ne olursa olsun. Ve bu aile Ishigakure Köy Garidyanlarını bilmeliydi. Hatta öyle bir klan olmalıydı ki, Kekkei Genkai'si olmayacak. En büyük özellikleri Köy Gardiyanlarını tanımaları olmalıydı. Yaşlısından gencine, herkes bu oluşumun altına toplanmalıydı. Ve bu güzel köyün bir gün en soylu Klanı olmalıydı. Acımasız Shinobi Dünyasındaki tek vicdanı olan insanların toplandığı tek klan olmalıydı...